Яна хату бяліла
I чароўнай рукой
Акаймоўвала міла
Сьцены сіняй каймой.
Я глядзеў у зьдзіўленьні
На разьліў сінявы,
I на вочы-праменьні,
На блакіт іх жывы.
Хоць быў час адыходзіць,
Ды ніяк я ня мог
Аж да сонца усходу
Кінуць хаты парог,
Бо шляхі і крыніцы,
Нават сны, як зарой,
Абвяла чараўніца
Васільковай каймой.
І сягоння па краю, –
Хоць мінулі гады, –
Дзе бываю, – шукаю
Успамінаў сьляды.
Толькі шмат у нас хатаў,
Дзе заўсёды вясной
Беляць сьцены дзяўчаты
I абводзяць каймой.
Зойдзеш – бачыш: ня тая...
Без патрэбы тады
Пра дарогу спытаеш
Ды папросіш вады.
1944
|
|
